วรรค ที่ 4

[417] ภิกษุอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ ฉันบิณฑบาตโดยไม่เคารพ ต้อง
อาบัติตัวหนึ่ง คือ ทุกกฏ.
[418] ภิกษุอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ แลดูในที่นั้น ๆ ฉันบิณฑบาต
ต้องอาบัติตัวหนึ่ง คือ ทุกกฏ.
[419] ภิกษุอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ ฉันบิณฑบาตให้แหว่งในที่นั้น ๆ
ต้องอาบัติตัวหนึ่ง คือ ทุกกฏ.
[420] ภิกษุอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ ฉันแต่แกงมาก ต้องอาบัติตัว-
หนึ่ง คือ ทุกกฏ.
[421] ภิกษุอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ ฉันบิณฑบาตขยุ้มแต่ยอดลงไป
ต้องอาบัติตัวหนึ่ง คือ ทุกกฏ.
[422] ภิกษุอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ กลบแกงหรือกับด้วยข้าวสุก
ต้องอาบัติตัวหนึ่ง คือ ทุกกฏ.
[423] ภิกษุอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ ไม่อาพาธ ขอแกงก็ดี ข้าวสุก
ก็ดี เพื่อประโยชน์แก่ตนมาฉัน ต้องอาบัติตัวหนึ่ง คือทุกกฏ.
[424] ภิกษุอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ มุ่งจะยกโทษ แลดูบาตรของ
ภิกษุอื่น ต้องอาบัติตัวหนึ่ง คือ ทุกกฏ.
[425] ภิกษุอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ ทำคำข้าวใหญ่ ต้องอาบัติตัวหนึ่ง
คือ ทุกกฏ.
[426] ภิกษุอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ ทำคำข้าวให้ยาว ต้องอาบัติ
ตัวหนึ่ง คือ ทุกกฏ.
วรรค ที่ 4 จบ

วรรค ที่ 5

[427] ภิกษุอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ เมื่อคำข้าวยังไม่ถึงปากอ้าปากไว้
ท่า ต้องอาบัติตัวหนึ่ง คือ ทุกกฏ.
[428] ภิกษุอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ สอดมือทั้งหมดเข้าในปาก ต้อง
อาบัติตัวหนึ่ง คือ ทุกกฏ.
[429]่ ภิกษุอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ พูดทั้งคำข้าวมีอยู่ในปาก ต้อง
อาบัติตัวหนึ่ง คือ ทุกกฏ.
[430] ภิกษุอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ ฉันเดาะคำข้าว ต้องอาบัติตัว-
หนึ่ง คือ ทุกกฏ.
[431] ภิกษุอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ ฉันกัดคำข้าว ต้องอาบัติตัวหนึ่ง
คือ ทุกกฏ.
[432] ภิกษุอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ ฉันทำกระพุ้งแก้มให้ตุ่ย ต้อง
อาบัติตัวหนึ่ง คือ ทุกกฏ.
[433] ภิกษุอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ ฉันสลัดมือ ต้องอาบัติตัวหนึ่ง
คือ ทุกกฏ.
[434] ภิกษุอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ ฉันโปรยเมล็ดข้าว ต้องอาบัติ
ตัวหนึ่ง คือ ทุกกฏ.
[435] ภิกษุอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ ฉันแลบลิ้น ต้องอาบัติตัวหนึ่ง
คือ ทุกกฏ.
[436] ภิกษุอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ ฉันดังจั๊บ ๆ ต้องอาบัติตัวหนึ่ง
คือ ทุกกฏ.
วรรค ที่ 5 จบ